-Πάντα πάντα πάντα....

-Πάντα.......

Κάθε Σάββατο ή Κυριακή το ίδιο τροπάριο...Λυκόπουλα, πράσινα καπέλα και κοντά παντελονάκια...

Κάνουν έναν κύκλο σε ένα μεγάλο άσπρο μεταλλικό κοντάρι και μετά ένας μεγαλύτερος κύριος με κοντό παντελονάκι και αυτός φωνάζει δύο Λυκόπουλα να πάνε προς το κοντάρι με τις σημαίες που αν δεν κάνω λάθος το λένε Ιστό...

Μετά...; Μετά για Είκοσι ολόκληρα λεπτά μας παίρνουν τα αυτιά με το παιχνίδι τους...τι κυνηγιούνται με μαντήλια στις ζώνες τους, τι παίζουν με μπάλα διάφορα παιχνίδια και επιτέλους μετά ηρεμούν...να σας πω την Αλήθεια δεν καταλαβαίνω και πολλά...όλα αυτά τα βλέπω κάθε Σάββατο ή Κυριακή από το παράθυρο του δωματίου μου, εκεί που έχω μέσα τον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή για να παίζω...αλλά εδώ που τα λέμε θα προτιμούσα να ήμουν με τα άλλα παιδάκια στην αυλή απέναντι...

Τι να κάνουν άραγε; Πως αποφασίζουν το τί θα παίξουν; Κάνουν και μαθήματα; Διαβάζουν κάτι στο σπίτι; Ασχολούνται με αθλήματα; Πηγαίνουν Εκδρομές; Κάνουν επισκέψεις σε εκκλησίες και μουσεία; Τους αφήνουν να χρησιμοποιήσουν πλαστελίνες και πηλό με τις ώρες; Να ζωγραφίζουν; Να φτιάχνουν κούκλες για κουκλοθέατρο; Να ασχολούνται με άλλα θέματα...όπως το να βοηθάνε ανθρώπους που έχουν ανάγκη…Τα κάνουν όλα αυτά άραγε;

Απ’ την άλλη; Ξέρουν ότι τα μικρά Λυκόπουλα, είναι ζωηρά και ότι τους αρέσει να παίζουν συχνεχώς; Πως ό,τι βρουν στο δρόμο το μαζεύουν για να κάνουν συλλογές; Ότι τους αρέσει να κάνουν συμμορίες; Πως συνεχώς ρωτάνε για να μάθουν; Πως τους αρέσει να φαντάζονται πως είναι πειρατές και ότι με ένα μεγάλο ξύλο μπορούν να μιμηθούν τον πιο καλό ξιφομάχο ή ακόμα και τον Ζορό;

Και κάθε φορά, βλέπω τα μεγάλα παιδιά που συνήθως ντύνονται λίγο περίεργα...μία φοράνε ένα κόκκινο μαντήλι στο κεφάλι και φοράνε και ένα βουλωμένο μάτι....Και αντί για χέρι έχουν έναν μεγάλο γάντζο...